 |
 |
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
 |
|
"As an international language, why isn't Esperanto used at the United Nations?", you ask. Well I am both a former UN translator, and a speaker of Esperanto, so my answer may interest you. The question you ask is so complex I would need a book to deal with it. There are psychological reasons. You'll find a good summary of that aspect of the problem in my article "Psychological Reactions to Esperanto", accessible through http://claudepiron.free.fr (click on Articles in the left hand menu, and go to "English"). There are also political reasons. If Esperanto were adopted at the UN, which would be much more sensible than the current system, English would lose its status of principal language in use there, and neither the US nor the UK would welcome such a development. Language is a weapon, as all lawyers, negotiators and politicians know. You don't give up a weapon which helps you convince, win an argument, decide the language of a contract or a decision (a UN resolution for instance), manipulate minds and the like. It is interesting to note that although the UN has examined a number of times its language policies (you'll find references to the relevant documents in the above quoted article), it has never included Esperanto in the available options, although it is the most cost effective and the most democratic one (see my article "Linguistic Communication – A Comparative Field Study", Language Problems & Language Planning, vol. 26, 1, 23-50, also accessible at the above Internet address). One of the main factors is simply the force of inertia. To adopt Esperanto would imply researching the subject, then convincing governments and delegates to learn that language. Many diplomats from Third World countries enjoy their comfortable position only because of their mastery of English (or French, for a number of Africans). Adopting Esperanto, a language which can be learned by a simple worker or peasant, would introduce in the politics of their country a measure of democracy which is not attractive at all for privileged people. Power, pleasant working conditions and appreciable income are not things most human beings want to share once they have managed to get them. So there is a contradiction between the interest of the peoples and the interests of the persons who represent them. This is one of the causes. There are many others. The language problem has political, economic, financial, cultural, pedagogical and psychological aspects impossible to discuss in this letter. Another factor is the influence of the media, which are seldom objective as far as Esperanto is concerned, so that many misconceptions about it blur the issue. Congratulations for asking that question. It is quite pertinent in the UN, but maybe more so, today, in the European Union. Claude Piron, 22 rue de l'Etraz, CH-1196 Gland, Switzerland, author of "Le défi des langues" (Paris: L'Harmattan, 2nd ed. 2001), a book which, unfortunately, exists only in French, Lituanian and Portuguese (Portuguese edition: O desafio das línguas, Campinas: Pontes, 2002).
"Kiel internacia lingvo, kial Eo ne estas uzata en UN?" vi demandas. Nu, mi estas kaj iama UN-tradukisto, kaj Eo-uzanto, tiel ke mia respondo eble interesos vin. La demando estas tiel kompleksa, ke necesus tuta libro por pritrakti ĝin. Agas psikologiaj kaŭzoj. Vi trovos resumon pri tiu aspekto en mia artikolo "Psychological Reactions to Esperanto", alirebla per http://claudepiron.free.fr. Agas ankaŭ politikaj kialoj. Se UN alprenus Eon, kio estus ege pli racia ol la nuna sistemo, la angla perdus sian pozicion de ĉefa lingvo tie uzata, kaj nek Usono nek la Unuiĝinta Reĝlando bonvenigus tian evoluon. Lingvo estas armilo, kiel scias ĉiuj juristoj (advokatoj), traktistoj (homoj, kiuj traktas kontraktojn kaj similaĵojn) kaj politikistoj. Oni ne rezignas armilon, kiu helpas vin konvinki, gajni en diskuto, decidi, kiel tekstos kontrakto aŭ decido (UN-rezolucio, ekzemple), manipuli mensojn, ktp. Estas interese rimarki, ke kvankam UN plurfoje ekzamenis sian lingvan politikon (vi trovos referencojn al la koncernaj dokumentoj en la supre citita artikolo), ĝi neniam inkluzivis Eon inter la studendajn opciojn ; tamen ĝi estas la plej efika rilate al ĝia kosto kaj la plej demokratia (vd mian artikolon "Lingva komunikado – Kompara esploro farita surterene"). Unu el la ĉefaj faktoroj simple estas la forto de interteco. Antaŭ ol alpreni Eon, necesus esplori pri la temo, kaj poste persvadi registarojn kaj delegitojn, ke ili lernu la lingvon. Multaj diplomatoj el la Tria Mondo ĝuas sian komfortajn postenojn nur ĉar ili regas la anglan (aŭ la francan por iu nombro da afrikanoj). Eo, lingvo, kiun povas lerni simpla laboristo aŭ kamparano, enkondukus en ilialandan politikon iun gradon da demokratio, kiu tute ne estas alloga al privilegiuloj. Povo (potenco), plaĉaj laborkondiĉoj kaj ŝatinda enspezo ne estas aferoj, kiujn la plimulto el la homoj deziras dividi kun aliuloj, post kiam ili sukcesis ilin akiri. Estas do kontraŭdiro inter la intereso de la popoloj kaj la interesoj de la homoj, kiuj reprezentas ilin. Tio estas unu el la kaŭzoj. Ekzistas multaj aliaj. La lingvoproblemo tuŝas al la kampoj politika, ekonomia, financa, kultura, pedagogia kaj psikologia, kaj tiujn aspektojn ne eblus pritrakti ĉi tie. Alia faktoro estas la influo de la amaskomunikiloj, kiuj malofte montriĝas objektivaj koncerne Eon, tiel ke multaj miskonceptoj pri ĝi igas la temon nebula. Gratulon, ke vi starigis la demandon. Ĝi estas tute trafa rilate al UN, sed eble eĉ pli, hodiaŭ, al Eŭropa Unio. |