 |
 |
|
|
|
|
|
||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
 |
|
En artikolo ("Calling for an overhaul of the teaching of English in Thai schools") publikigita en la tajlanda anglalingva gazeto The Nation la 28-an de augusto, Chatrarat Kaewmorakot raportas: Education Minister Chaturon Chaisang said that most students' inability to communicate in English despite spending years learning the language pointed to a clear failure in language-teaching in Thailand. [Edukministro Chaturon Chaisang diris, ke la nekapablo anglalingve komuniki de la plimulto el la studentoj malgrau jaroj da lernado montras, ke klare fiaskas lingvoinstruado en Tajlando]
Like many of his colleagues all over the world, Education Minister Chaturon Chaisang ascribes the students' poor results in English to a failure of teaching. When will governments face up to reality? The cause does not lie in bad teaching, but in the fact that teaching English in schools so that it may be mastered is simply an impossible task (except in countries with a Germanic language). English is too difficult a language for the average student. Indeed, it is a very poor choice for international communication. It is full of inconsistencies and absurdities which can be memorized only through a persistent, disproportionate effort. The submissiveness of governments and populations, which accept the international use of English as though it was a fatality, is amazing. English has never been democratically chosen. It is high time that governments get together to study objectively the world language problem and compare the various available solutions with a view to selecting the best one. An option to be considered is the international language Esperanto. It works extremely well, and it is many times easier than English. There are speakers of Esperanto in many cities and towns of many countries (Thailand, the Philippines and the Arabic countries are the most notable exceptions). I've used Esperanto on all continents when I worked for the World Health Organization, so I can testify to its very good performance. If all over the world governments and the media encouraged the populations to learn it, English as a world language would become obsolete and students in every country would stop investing their nervous energy in the memorization of its many absurdities, such as the different pronunciation of "ough" in "tough", "though", "through", "cough", the discrepancy between "I am not" and "I do not know" (why not "I do not be" or "I know not"?), the fact that you cannot derive "dentist" from "tooth" (compare with other languages: Japanese: "tooth" = "ha" > "dentist" = "ha-isha"; Indonesian "tooth" = "gigi" > "dentist" = "doktor gigi", Esperanto "tooth" = "dento" > "dentist" = "dentisto"), and many, many others. The status of English as a world language results from inertia. It is time to question it, to study the alternatives and to adopt a really cost effective solution, which, moreover, would respect fair play. Why should 6% of the world population enjoy an advantage in any discussion or negotiation simply because they were born in the right country? Why should their young people be able to devote to technical, scientific or other studies the time all other youth have to spend in trying to master the absurdities of English, a minority language ? I hope common sense will some day prevail.
Kiel multaj el liaj kolegoj en la tuta mondo, edukminitro Chaturon Chaisang atribuas la malbonajn rezultojn de la tajlandaj studentoj en lernado de la angla lingvo al malsukcesa instruado. Kiam registaroj rigardos fronte la realon? La kaŭzo ne estas, ke la instruado estas fuŝa, sed ke instrui la anglan en lernejoj tiamaniere, ke la studentoj fine regu ĝin, simple estas neplenumebla tasko (escepte en landoj kun ĝermana lingvo). La angla estas tro malfacila por la mezuma studento. Fakte, ĝi estas ege malbona elektaĵo por internacia komunikado. Ĝi estas plena je nekonsekvencaĵoj kaj absurdaĵoj, kiujn eblas memori nur per persista penado, senproporcia kun la rezulto. Miriga estas la submetiĝemo de registaroj kaj landanaroj, kiuj akceptas la internacian uzon de la angla, kvazaŭ ĝi estus io fatala. La angla neniam estis demokratie elektita. Delonge estas tempo, ke registaroj kundecidu objektive studi la mondan lingvoproblemon kaj kompari la diversajn ekzistantajn metodojn ĝin superi, kun la celo elekti la plej bonan. Eblo inda je konsidero estas la internacia lingvo Eo. Ĝi funkcias tute bone kaj estas multoble pli facila ol la angla. Troviĝas Eo-parolantoj en multaj urboj de multaj landoj (Tajlando, Filipinoj kaj la arabaj landoj apartenas al la ĉefaj esceptoj). Mi uzis Eon sur ĉiuj kontinentoj, kiam mi laboris por Monda Organizo pri Sano, mi do povas atesti pri ĝia rimarkinda efikeco. Se en la tuta mondo registaroj kaj amaskomunikiloj instigus la loĝantojn lerni ĝin, la angla rapide eksvalidiĝus kaj studentoj tutmonde ĉesus investi sian nervan energion en la enmensigon de ĝiaj multaj absurdaĵoj, kiel la malsama prononco de "ough" en "tough", "though", "through", "cough"; la malsamaj strukturoj en "I am not" kaj "I do not know" (kial ne "I do not be" aŭ "I know not"?), la fakto, ke vi ne povas derivi "dentist" el "tooth" (komparu kun la aliaj lingvoj: japana "tooth" = "ha" > "dentisto" = "ha-isha"; indonezia "tooth" = "gigi" > "dentisto" = "doktor gigi"; Eo "tooth" = "dento" > "dentist" = "dentisto", kaj multaj, multaj aliaj. La statuso de la angla kiel mondlingvo rezultas el inerteco. Estas tempo rekonsideri ĝin, esplori pri alternativaj solvoj kaj alpreni komunikilon, kies efikeco estu pli bone proporcia al la kostoj, kaj krome pli justa. Kial 6 elcentoj el la tera loĝantaro devu ĝui avantaĝon en ĉiu diskuto aŭ traktado simple pro tio, ke ili naskiĝis en la ĝusta lando? Kial ilia junularo povu dediĉi al teknika, scienca aŭ alia studado la tempon, kiun samaĝuloj alilandaj devas investi en la provon regi la absurdaĵojn de la angla lingvo, lingvo de malplimulto ? Mi esperas, ke sana prudento foje venkos. |