Accueil
Bonvenon

Articles et extraits
Artikoloj

Livres - Nouvelles
Libroj - Noveloj

Lettres ouvertes
Nefermitaj leteroj

Audio et vidéo
Vid- kaj aŭdprogramoj

Bibliographie
Bibliografio

Liens
Ligiloj

Contact
Kontakto

Esperanto - la fakto

La festparolado dum la jubilea festo en 1987

       Claude Piron parolis al proksimume 150 ĉeestantoj en la Universitata aŭlo en Oslo. Inter la ĉeestantoj estis Jo Benkow, la prezidanto de la norvega parlamento. La parolado estis interpretata al la norvega de Otto Prytz.

       Kio estas esperanto? Fakto. Estas grave tion emfazi, ĉar pro la maniero, laŭ kiu informado organiziĝis nia-socie, multaj homoj vidas en ĝi nur ideon aŭ projekton. Sed ĝi estas fakto. Lingvo. Lingvo, ekzemple, kiun parolas ĉiutage Radio Varsovio kaj Radio Pekino, kaj plurfoje semajne Radio Vatikana kaj Svisa Radio Internacia, se citi nur kelkajn. Lingvo kun juna sed rimarkinda kaj konstante kreskanta literaturo, poezia kaj proza, kies aŭtoroj apartenas al ĉiuj kontinentoj. Lingvo, kiu estas la hejma komunikilo de multaj paroj dunaciaj. La lingvo, en kiun, en la tuta mondo, tradukiĝas plej multe da kantoj. Lingvo, kiun uzas ĉiaspecaj kongresoj, renkontiĝoj, kunvenoj, konferencoj, tiel multnombraj, ke en 1985 kaj -86. ne troviĝis eĉ unu tago, en kiu ne disvolviĝis ie en la mondo tia esperantlingva evento.

       Homoj havas multajn erarajn ideojn pri lingva komunikado. Ofte oni asertas, ke per la angla eblas komuniki ĉie en la mondo. Tio ne estas vera. Tio validas eble en Skandinavio, Nederlando, Germanio kaj Svislando, sed en Orienta Eŭropo vi pli bone elturniĝos per la germana, ĉe la Mediteraneo france, kaj en multaj landoj de Latina Ameriko la simpla fakto ekuzi la anglan ofte vekos ĉe via vid-al-vidulo rigardon de malŝato kaj malinklinon vin helpi. En eksfranca kaj eksportugala Afriko, la angla neniom utilas, kaj same en la plej granda parto de Japanio, Vietnamio, Koreio kaj multaj similaj landoj, en kiuj, krom kelkaj komercaj rondoj, ĝi povas servi en granda hotelo aŭ ĉe flugkompanio, ebligante nur plej supraĵan komunikadon, sed en kiuj ĝi praktike nenie uzeblas kun ordinaruloj. Kontraste, en multaj forperditaj urbetoj de landoj kiel Japanio, Hungario kaj Brazilo, kaj multaj aliaj, kie estas neeble serioze rilati per la angla, homo, kiu havas la jarlibron de iu tutmonda esperantista organizo kun si, tuj trovas kontakton, en kiu neniu komunikproblemo prezentiĝas. Li tiel povas rilati kun simplaj lokanoj same perfekte, kiel hejme per la gepatra lingvo.

       Jes, esperanto estas fakto. Malgraŭ ege malfavoraj cirkonstancoj kaj la ĝenerale negativa sinteno de la socio, ĝi neniam ĉesis disvastiĝi kaj etendi sur la terglobo vastajn retojn de amikeco inter homoj plej diverskulturaj. Respektante ĉiun kulturan valoron, akceptante sian rolon de serva lingvo, limigita al intergenta komunikado, ĝi neniam trudas sin, sed ĝi disponeblas al ĉiuj, kiuj deziras facile kaj profunde komuniki trans la lingvaj baroj.

       La deirpunkto de tiu eksterordinara socia fenomeno estas knabo, kiu neelporteble suferis pro la malamo, malrespekto kaj streĉiĝoj, kiuj karakterizis la vivon en lia hejmurbo Bialystok, pola urbo kvazaŭ krucumita inter kvar komunumoj reciproke malŝatantaj sin: pola, rusa, juda kaj germana. Tiu knabo nomiĝis Lejzer Ludwik Zamenhof.

       En majo 1887, precize antaŭ cent jaroj, aperis en Varsovio la frukto de tiu sufero kaj de la penoj, kiujn la junulo faris por superi ĝin, elpensante praktikan rimedon celantan ataki la malbonon ĉe ties radiko. Jes, en 1887, la 27-jara junulo publikigis proprakoste la unuan prezenton de tiu interpopola komunikilo, kies jubileon ni festas hodiaŭ.

       Se re-loki nin en la tiaman situacion, ĉi tiu jubileo aspektas mirakle. Neniu eldonisto ja akceptis publikigi la verketon. Ke tiu mizer-aspekta broŝureto aperinta en urbo malproksima de la centroj de internacia vivo, produktite de junulo ne havanta eblecon ĝin disvendigi pere de la normalaj retoj de librovendejoj, ke tiu nealloga broŝureto senreklame disvastiĝis tra la tuta mondo tiagrade, ke ĝi naskis vivantan lingvon parolatan, hodiaŭ en pli ol cent landoj, tio estas vera miraklo. Ke miloj da homoj, por kiuj transkultura komunikado estus simple neebla antaŭe, dank' al tiu lingvo nun ĝuas ĝin, tio estas miraklo. Kaj ke malgraŭ la silento de la amaskomunikiloj la progresado de la lingvo en la lastaj dek jaroj rimarkinde akceliĝis, tio estas plia miraklo.

       Hodiaŭ, cent jarojn poste, se ni demandas nin, kio profunde estas tiu mirakla lingvo, ni mire konstatas, ke ni ne povas respondi. Esperanto ja montriĝas socilingva fenomeno multe pli kompleksa ol ni komence imagis. En ĝi interplektiĝas tiom da faktoroj el la sferoj politika, ekonomia, socia, lingvistika, estetika, ktp, ke neniu unuopa homo nun kapablus plene kompreni ĝin. Ankaŭ la esperantistoj ne scias, vere profunde, kio kaŝiĝas sub tiu realaĵo. Kaj miaopinie, Zamenhof mem tion ne sciis.

       Oni ĝenerale rigardas esperanton rezulto de racia, libervola decido. Sed historie, ne tiel la aferoj disvolviĝis. Jam antaŭ plenkreska aĝo, Zamenhof estis kaptita, kvazaŭ obsede, de sintruda devo, ellabori projekton de lingvo interkultura. Li estis nur knabo, kiam li komencis ĝin realigi. Kiam okazis la unua konversacio en praformo de esperanto, li ankoraŭ ne estis 20-jara.

       La sento pri neeskapebla alvokiĝo, kiu devigis lin iniciati la novan lingvon, estis, kvazaŭ kristaliĝo en li de ege forta, sed nur obtuze konsciata sopiro al translima komunikado, ekzistanta ĉe multaj fine de la 19-a jarcento. Tiu kolektiva sento bezonis homon por konkretiĝi. Al ĝia alvoko la knabo Zamenhof sentis sin devigita jesi. Li estis la instrumento de sociaj kaj historiaj fortoj, kiuj ege superis lin, kiel ili superas nun ĉiun el ni.

       Ke tiuj estis ege potencaj, tion pruvas la historio de la lingvo. Ĝi ja prezentas sinsekvon de krizoj, streĉiĝoj kaj situacioj ŝajne pereigaj. Sed kiu ajn la problemo, kio efektive aperas, tio estas la plej neprobabla solvo.

       Preskaŭ unuanime, la lingvistoj anoncis, ke la lingvo disdialektiĝos kaj mortos. Ĉu ne tio estis plej probabla? Sed la lingvoĝermo, konkrete uzata en plej diversaj cirkonstancoj, unuiĝis, firmiĝis, fariĝis riĉa, fleksebla, vere vivanta lingvo, tamen ne perdante sian originan simplecon. Neniu homo kun normala sana prudento povus kredi, fine de la 19-a jarcento, ke post nur cent jaroj tiu lingvo havos interesan originalan literaturon, estos la komunikilo de multegaj internaciaj renkontiĝoj, uziĝos en urbetoj de Koreio, Novzelando, Brazilo, Interna Mongolio, kies nomoj estas ĝenerale nekonataj, kaj kiujn neniam eŭropanoj vizitas.

       Tiu socilingvistika fenomeno restas grandparte mistera, sed almenaŭ unu aferon oni povas diri pri ĝi kun certeco: esperanto estas rezistema. Ĝi spertis multajn persekutojn, malpermesojn kaj aliajn travivaĵojn, kiuj normale devus signi ĝian morton. Ĉiujn ĝi postvivis. Eĉ progresas ĝia disvastiĝo kun, ĉefe en la lastaj dekjaroj, rimarkinda akceliĝo.

       Tiu disvastiĝado, kiu okazas sen apogo politika aŭ financa, kaj sen reklamado, ne eblus, se esperanton ne portus potencaj sociaj fortoj. Sed la sociaj fortoj, kiuj dekomence kontraŭbatalas ĝin, ne estas malpli imponaj. Ili agas ĝenerale ekster la konscio, kun tiu stranga rezulto, ke honestaj homoj simple ne rimarkas, ke ili agas rilate al esperanto kontraŭ la leĝoj de honesteco, kiujn ili cetere agnoskas kaj aplikas. Ekzemple, sincereco sentiĝas tre klare. en la vortoj de la prezidanto de la eŭrop-parlamenta komisiono, kiu forĵetis en aprilo 1984 rezolucion favoran al esperanto, sen studi la faktojn. Ĝi evidentiĝas ankaŭ en la motivoj, per kiuj la franca edukministro, en februaro 1982 provis pravigi sian rifuzon akcepti esperanton kiel elekteblan studobjekton lernejan. Ĉar li ne studis la dosieron, li bazis sin sur faktaj eraroj, sed estas nedubeble, ke liaj intencoj estis plej puraj.

       Normale, antaŭ ol verdikti, oni kolektas dosieron kaj studas la faktojn. Tiel oni faras en juro, tiel oni faras ankaŭ en industrio antaŭ ol elekti inter pluraj procedoj. Tion oni faras same en scienco. Pri esperanto okazas male. La verdikto estas prononcata antaŭ ol dosiero kolektiĝis, la elekto farata sen komparo al rivalaj sistemoj, la fenomeno pritraktata sen rigardo al la faktoj.

       Ofte oficialaj instancoj estis alvokitaj diskuti pri esperanto, sed forĵetis ĝin antaŭ ol informiĝi. Eble la plej bela ekzemplo estas tiu de la petskribo transdonita al UN en 1966. Tiu surhavis preskaŭ unu milionon da indivuaj subskriboj -- i.a. tiun de Per Borten, ĉefministro de Norvegio -- plus la subskribojn de proksimume 4000 organizaĵoj kun entute 73-miliona membraro el 80 landoj. Sepdek tri milionoj! Verŝajne tiu estas la plej vasta petskribo, kiu iam ajn estis prezentita en la monda historio por propono fontanta el privata iniciato ne ligita al ekonomia, ideologia, politika aŭ religia organizo. Sed tiun historie unikan eventon la plej multaj gazetoj eĉ ne menciis, kaj pri ĝi la Ĝenerala Asembleo de UN neniam debatis. La sociaj fortoj kontraŭaj al la internacia lingvo ofte sukcesas igi esperanton tabua.

       Ili tiel atingas, antaŭ nejusteco la socio rezignaciu. Imagu tablotenismatĉon, en kiu unu el la ludantoj rajtas uzi la propran rakedon, dum la kontraŭulo ricevas rakedon misekvilibran, tre grandan, tro pezan, tute malsaman ol tiu, per kiu li hejme trejniĝas ĉiutage. Ĉiuj taksus tion absolute neallasebla. Egaleco de kondiĉoj estas severe postulata se temas pri pilko, sed ne pri ideoj. Kelkaj popoloj havas la privilegion povi komuniki per lingvo, kun kiu ili estas plene familiaraj, dum al la aliaj trudiĝas esprimilo, kiu konstante devigas fortordi la buŝon kaj la menson for de ilia kutima funkciado, de la funkciado, kiu fariĝis por ili natura. Ironie estas, ke tiun por ili nekontentigan ilon ili devis pagi, multekoste kaj multapene, dum la kontraŭulo senpage ricevis sian.

       Nur manko de konscio ebligas la ĝeneralan rezignacion antaŭ la nejusta hierarkiigo de la lingvoj. Esperanto forigas tiun neegalecon. Per ĝi, anstataŭ submetiĝi al la arbitraj kutimoj de la pli forta, oni simple aliĝas al konvencio. La rilatoj ĉesas esti vertikalaj, ili horizontaliĝas.

       Profunde en ni, io ribelas kontraŭ ĉio lingve nelogika. Se mi povas diri I will arrive, "mi alvenos", kial mi ne povas diri I will can, "mi povos"? Kial mi devas diri women kaj ne womans? Se lernanta demandas tion al la instruisto, la sola respondo estas: "Nu, estas tiel", kio fakte signifas: uzu ne vian inteligentecon, sed vian memoron pri arbitraj leĝoj. La kaŝita mesaĝo estas: ili estas la plej fortaj, ne eblas ribeli kaj postuli koherecon aŭ adaptiĝon al niaj bezonoj, klinu vin do.

       Profunde en nia psiko vivas postulo pri digneco, kiu rifuzas tiun subbmetiĝon. Pro ĝi streĉiĝas la rilatoj inter nederland- kaj franclingvanoj en Belgio, inter tamil- kaj sinhallingvanoj en Srilanko. Esperanto, en kiu iu ajn lingva strukturo estas plene ĝeneraligebla, kontentigas nian profundan sopiron al facileco kaj kohero en esprimado fremdlingva. Ĝi kreas etoson de libereco, de justeco, kiu igas la homojn senti sin pli digne traktataj.

       La esperantistoj asertas, ke, inter la uzeblaj rimedoj de interkultura komunikado, esperanto estas pli praktika, pli rapide akirebla, pli facila uzebla ol la ceteraj, kaj ankaŭ ekonomie pli ŝpara, psikologie pli kontentiga, kulture pli respekta al ĉiuj. Sen observi surterene, kiel eblas scii, ĉu ili pravas aŭ ne? Kondamni esperanton sen tiu objektiva, surterena kontrolo signifas rezigni samtempe racion kaj justecon; mi emus diri ankaŭ: sportan spiriton.

       Sed kio do malhelpas fari komparan kost- kaj efikec-analizon? Historio donas al ni respondon: ĉiufoje, kiam libereco kaj justeco emas progresi, potencaj sociaj fortoj mobiliziĝas kontraŭ ili, kaj ties ĉefa armilo estas malhelpi objektivan konon de la vero. Ankaŭ ĉi-kaze ili tiel agas.

       Resume eblas diri jenon. Potencaj sociaj fortoj prizorgas la iom-post-ioman penetron de esperanto en ĉiam novajn landojn kaj mediojn, same kiel la laŭgradan riĉiĝon de la kulturo bazita sur ĝi. Simile potencaj fortoj prizorgas, ke la vero pri esperanto ne diskoniĝu, ke ne okazu pri ĝi malfermita debato, ke la impostpagantoj ne demandu sin, ĉu, ĉiulande, la buĝetoj pri lingva komunikado aŭ lingvo-instruado konformas al la postulo pri pleja efikeco de la publikaj investoj. La lukto inter tiuj sociaj fortoj prezentiĝas kiel vera dramo, sed la disvolviĝon de la dramo la publiko eĉ ne rimarkas.

       Kaj ankaŭ ni, kiuj iel rolas en ĝi, ne komprenas ekzakte, kio okazas. Estas multe tro frue. Mankas la historia perspektivo, la ebleco konsideri ĉion de sufiĉe alte. Tial niaj reagoj ofte ne estas trafaj. Tial eble ankaŭ ĉi tiu parolado ne estas trafa. Eble mi ĉion miskomprenis, kaj prezentis fuŝe. Ne mi povas juĝi, ĉu jes aŭ ne; sed se mi ne povas juĝi, mi almenaŭ povas esperi. Mi esperas, ke mi ne tro mistrafis. Kaj ke estas vere, ke, el la vidpunkto de garantioj pri justeco, ideoj meritas tiom seriozan atenton, kiom pilko.

Fonto: Norvega Esperantisto, N-ro 3, paĝoj 5-8