Maldolĉa kantoEkiri, kiel la migruloj!Sen cel', sen hejmo vagi, sola Ne turnu sin plu la okuloj Al la ĉielo senkonsola. Nur ridi belon, la naivan, De la printempa floroĉarmo, Kaj lipon havi sensoifan, Avare ŝpari je la larmo. Rezigni pri ja vana lukto (Feliĉon ankaŭ venk' ne portos), Rezigni pri la amvolupto (Sciante, ke en naŭz' ĝi mortos). Ne lasi plu, ke min ektentu Am' de virino, de amiko (Brilega aĵo, sed, atentu, Dissaltos kiel sapveziko). Kaj se esper' sin montrus, rava, Ne kapti ĝin per mano trema, Ĉar ĝi ne estas ŝnuro sava, Araneaĵ' nur, ŝiriĝema. Kaj iri plu, sen cel', sen fido, Sen idealoj, sen deziro, Sur vangoj sen la ŝmink' de ride Kaj pri la mort': kun ŝultrotiro. Kun frostaj vangoj, frosta sento Ekfali sur la bulon teran, Kaj kun la vekrianta vento Vetkanti kanton malesperan. |