Vizio sur la pontoEstis vespero somera, sufoklangvore arda,kiel falinta giganto kuŝis la monto Gerharda malhele kaj timige. Kaj en ĝia subo trankvile rulis siajn ondojn la eterna Danubo. La koro de l' tago, la Suno elsangis jam ĉe l' horizonto kaj mortis la tago. Sub funebraj krepuskvualoj mi staris sur la ponto. Surborde marŝis la vivo de la urbo. Hompunktoj rapidis, kuris, veturiloj tintis, knaris, la stratoj obtuze murmuris la bruon ĉiutagan, grizan, tedan. Sed por mia animo nun ĉio ĉi estis en tiel, tiel granda malproksimo kaj ŝajnis tiel stranga, nereala, kvazaŭ marcipanaj aŭ kartonaj etaj figuroj de ludoj infanaj. Kaj mi rigardis, kiel venas sub mi en senfina balanca rondo dance rule glite kirle ondo post la ondo kaj mi pensis: tra tempoj senlimaj ĝi fluas, jarcentojn sekvas jarcentoj, milito ekstermas, paco benas, naskiĝas, pereas homgentoj kaj ĝi rulas la akvon, la flavan, majestan, potencan akvokoloson kaj humile mi eksentis en ĝi misteran, grandiozan patoson, patoson de l' Eterno. Mi, pasema, eta hombagatelo super la eterna Danubo kaj sub la eterna ĉielo rigardis rigardis rigardis... en striojn taŭziĝis la steloj en la dancaj ondspeguloj... ekvibris la vido... ekzumis la oreloj ekiris la ponto... vualoj... lulado... ebria svenemo... ve! en animo... kia skuo subite? Tra l' dorso kia frostotremo? la ondoj... la monto... la Tempo... kio?... jen — nudaj la bordoj, sur kanoj muzikas la vento... galopas sovaĝaj hordoj... sagoj siblaj... krioj batalaj... stertoroj... henoj... io brulas... kaj kuŝas... la monto Gerharda... la ondoj trankvile sin rulas... kie mi estas... kiam mi estas... Dio!... la Tempo!.. mi perdis la mian!... terurite malvarmŝvite manon konvulsian mi kroĉas en la pontokradon feran por min... por min alĉeni... por resti... por reveni en mian... jarcenton... mizeran... |