Poploj en aleo... Poploj staras en aleo...Ekiras vent' kun laŭta veo. Kun branĉoskua, brua spiro La vent' lamentas pri l' sopiro. Kaj dum la vento vee blovas, La poploj vice sin ekmovas. L' unua klini sin komencas, Kaj al la dua riverencas. Sed ĝi al tiu vane zumas, Tiu la trian amindumas. La tria flustras al la kvara Kun ama tremo foliara, Kaj tiel plu... jen lud' sencela, Dolora, vana kaj kruela, Kaj en la tuta vic' la sama: Rifuz' de am', petego ama... Jam hurle veas vent' lamenta: Sopir', sopir', sopir' turmenta... Fleksiĝas poploj jam laŭtĝeme, En ark' sovaĝa, sopirtreme. Reklini sin... miksiĝus drone La branĉ' kun branĉ'... kaj estus bone... Sed ve, proksimo, certa havo Estas sen logo kaj sen ravo, La kor' kun flam' neestingebla Sopiras je l' Neatingebla... Ho, steloj en la alt' glacia! Ho, Vo de l' gruoj nostalgia! Ho, floro sur la roko kruta! Sur frosta lip' rifuzo muta! Ho, floro rava de l' Deziro! Ho, flor' — velkonta post deŝiro! En brua blov' de l' skua vento Ĉu ploras veo kaj lamento, Aŭ — en doloro dum ni dronas — Infera moka rido sonas? |