La renkonto de kantojPrologo por la finna literatura vespero de hungaraj esperantistoj En nebula temp' fabela, Vetrajdante kun la ventoj Rune ĉasis kun pasio Sur la stepoj de Azio Finna kaj hungara gentoj. Por ĉevaloj freŝa herbo, Por ĉasantoj bela cervo Kreskis en la kampo riĉa, Post fortuna ĉasofino, Ĉe l' ĉevalo-lakto-vino Gaje sonis kant' feliĉa. La komuna kanttrezoro De la finno kaj hungaro De la koro al la koro Flugis ĝoje kaj sen baro. En nebula temp' fabela Kun teruraj pugnobatoj Nin disĵetis dura sorto. Finnojn al la frosta nordo, Kaj hungarojn al Karpatoj. Vi — en lando de mil lagoj, Land' belega, sed malriĉa, Kun la ŝvito de ses tagoj Luktis por la pan' sufiĉa. Ni — en mortdanĝera pordo De orient' kaj okcidento Ĝemis, kiel nuda bordo, Frapojn de kruela vento. Ambaŭ gentojn ĝoj', doloroj Dum jarcentoj riĉe trafis. Kantoj ĝermis, kiel floroj El la ter', se sang' ĝin lavis. Sed ho, kant' de unu gento Por alia: sen kompreno. Forfermita restis sento Per la peza lingva ĉeno. Sentojn de la kanttrezoroj De la finno kaj hungaro De la koroj al la koroj Flugi, ve, malhelpis baro. Ĉu mirakla temp' fabela Estas nun en niaj tagoj? Jen, kunvenas la du gentoj En la kor' kun novaj sentoj, Sub la verdastelaj flagoj! Jen, kun amaj ĝojmienoj, Kun varmegaj ĉirkaŭprenoj La parencoj sin rekonas, Jen, defalas peza ĉeno De l' turmenta nekompreno Kaj denove kantoj sonas: La naciaj kanttrezoroj De la finno kaj hungaro De la koroj al la koroj Flugas ĝoje kaj sen baro. (1921) |