La kripla PegazoPorko malsata sonĝas pri glano,Dolĉajn bombonojn sonĝas infano. Esperantisto sonĝas pri rimoj. Ve, de la sonĝo venas la krimoj. Krimoj de rimoj, verŝoj de versoj, Sur la Parnaso grandaj renversoj. Fulmas la kapo hirte, senkombe, Ĉiu poeto turnas sin tombe. Kun la Vortaro Sankta de Rimoj Li al ĉielaj altmalproksimoj Rajdas fiere sur la Pegazo. Lin bela Muzo gvidas ĉe nazo. Svarmas en versoj novaj belecoj, Granda amaso el ĉiuj specoj: Li al la frazoj kolon eltordas, Kaj la finaĵojn simple demordas. Pri la printempo, vintro kaj vento, Sepdeksesfoje pri l' Nova Sento, Pri Ŝi, la Kara, kiun li amas: Versoj trumpetas, marŝas kaj lamas. Ĉion li movas, ĉion li provas, Gloron eternan li por si kovas. Rompas la ovon, rampas la ido El la ovŝelo estas ĝi: rido. Ĉar ja la homoj, granda bedaŭro, Metas foliojn sanktajn de laŭro, Ve, ne sur lian kapon glornoman, Prefere en la supon terpoman. Oni, senhonte, jen, eĉ kritikas! Hoko de moko akre lin pikas, Diras kritiko, la serpentsibla, Lian Pegazon fajra sed kripla. Kaj liajn rimojn diras ĝi surdaj, Kaj la ariojn diras ĝi gurdaj, Kaj lian voĉon diras ĝi raŭka, Kaj la poeton diras sentaŭga. Jes, je l' adreso de la poeto Venas sciigo en la gazeto: »Viaj versaĵoj havu kuraĝon Estas tre taŭgaj kovri fromaĝon. Sed post ĉi tiu akra atenco Ĉesas jam en li la pacienco Kaj li eksplodas, kiel per briko Forte batita gala veziko: Kiel ekzistus verso ja bona, En Esperanto, la malbonsona, Tio ja estis tute malsprita: Versi en lingvo fuŝefarita. Kaj li riproĉas, plendas kaj ĝemas, Krias, insultas, muĝas, blasfemas, Hurlas, malbenas, tondras sen brido, Kaj furioze iras al Ido. |