Kio estisHo kio estis, kio?...Ni restis solaj kaj la melodio De via voĉ' ŝiriĝis... jen ekpalis, Jen ruĝis viaj vangoj... survualis Nebul' okulojn viajn... malrapide Vi fermis ilin... febra brul' avide Ekmordis viajn lipojn... vi sufere Kliniĝis al mi — kvazaŭ sinofere... Jen estis ĉio. Grincis pord' subite. Kaj ve, sveninte, ĉe la kor' trafite Defalis birdo sankta: ĉi Minuto. Kaj ho, el ĝia sango granda guto Nun falis al la mez' de mia kor'. Kaj tie brulos ĝis la mortohor'. |