Milda deziroHo, kial estus tiel bone, kara,Genui antaŭ vi kun sentoj piaj, Kaj senti, post konfes' de kulpoj miaj, Ke mi min lavis pura, ĉasta, klara? Se via mano, ĉi saniga mano Karesus foje mian frunton flate! Ho, kial de ĉi penso dorlotate Mi ekploregas, kiel la infano? Ho, vian jupon kapti kun kroĉiĝo: Ke kiel knabon, kiu pro l' malbono Ekplore pentas, vi min post pardono El mond' malĝoja gvidu al Feliĉo. Se vi ĉeestas, mi nenie trovas Mian mismemon, lacan, galan, duban, Nek la sopiron pekan kaj inkuban, Naiv-stulteta sonĝo min alblovas: La blanka infanaĝ', de kiu moke Forfuĝis mia koro: fil' disipa, Min, malfidelan, pro l' mizero vipa Kompatas ame, reatendas voke. Kaj tiam, ho, mi volus en sekreto La kapon klini sur genuon vian, Kaj al vi spiri flustron emocian: Ho, se mi estus via infaneto! |